شبکه پابلیک و پرایوت

تفاوت های شبکه های عمومی و خصوصی

دسترسی :

1. شبکه خصوصی: همانطور که از نامش پیداست، شبکه خصوصی محدود و برای عموم قابل دسترسی نیست. معمولاً درون یک سازمان یا خانه استفاده می‌شود جایی که کاربران شناخته‌شده و قابل اعتماد هستند. مدیر شبکه کنترل دسترسی به شبکه خصوصی را دارد.
2. شبکه عمومی: یک شبکه عمومی به هر کاربری قابل دسترسی است. معروف‌ترین مثال یک شبکه عمومی، اینترنت است. هیچ محدودیتی برای اتصال نیست مگر اینکه کنترل‌های خاص دسترسی یا دیواره‌های امنیتی اجرا شده باشند.

هدف :

1. شبکه خصوصی: هدف اصلی به اشتراک گذاری منابع (مانند چاپگرها، فایل‌ها و پایگاه‌های داده) بین یک گروه خاص از کاربران بدون افشای این منابع به دنیای خارجی است.
2. شبکه عمومی: این برای اتصال میلیون‌ها شبکه خصوصی، افراد و سازمان‌ها طراحی شده‌است. هدف اصلی این است که اطلاعات را به اندازه بزرگ به اشتراک بگذارد و ارتباطات را در مقیاس بزرگ ممکن کند.

امنیت :

1. شبکه خصوصی: شبکه‌های خصوصی از لحاظ امنیتی معمولاً از شبکه‌های عمومی ایمن‌تر هستند. اغلب دارای دیواره‌های آتش(firewall)، سیستم‌های پیشگیری از نفوذ و دیگر ابزارهای امنیتی هستند. تلاش‌های دسترسی غیرمجاز معمولاً تشخیص داده و مهار می‌شوند.
2. شبکه عمومی: به دلیل طبیعت باز آن، شبکه‌های عمومی به حملات مستعدتر هستند. کاربران باید اقدامات امنیتی فردی مانند VPN، آنتی‌ویروس و دیواره‌های آتش شخصی را اجرا کنند تا محافظت شوند.

آدرس‌دهی IP :

1. شبکه خصوصی: یک شبکه خصوصی از یک محدوده خاص از آدرس‌های IP استفاده می‌کند که برای استفاده خصوصی رزرو شده‌اند. این آدرس‌ها در اینترنت عمومی قابل مسیریابی نیستند. نمونه‌هایی از آدرس‌هایی که با '192.168' یا '10.' شروع می‌شوند.
2. شبکه عمومی: شبکه‌های عمومی از آدرس‌های IP یکتا و قابل مسیریابی در اینترنت استفاده می‌کنند. هر دستگاه مستقیماً به اینترنت متصل شده، یک آدرس IP عمومی منحصر به فرد خواهد داشت.

هزینه :

شبکه خصوصی: هزینه نصب اولیه معمولاً در ایجاد یک شبکه خصوصی دخیل است. این شامل هزینه‌های زیرساختی مانند سوئیچ‌ها، روترها و کابل‌کشی می‌شود. انتقال داده‌های داخلی معمولاً هزینه اضافی ندارد.

شبکه عمومی: دسترسی به شبکه‌های عمومی، به ویژه اینترنت، ممکن است منجر به هزینه‌های مبتنی بر مصرف شود که به توقعات ارائه‌دهنده خدمات و طرح داده متکی است.