برای دانستن در مورد سرور DNS، ابتدا باید توضیح دهیم که سرور چیست. سرور دستگاه یا نرم‌افزاری است که به برنامه‌های دیگری که به عنوان «کلینت» شناخته می‌شوند، خدمات ارائه می‌دهد. کلاینت های DNS که در اکثر سیستم عامل های دسکتاپ و موبایل فعلی گنجانده شده اند، به مرورگرهای وب اجازه می دهند با سرورهای DNS ارتباط برقرار کنند.
سرور DNS چیست؟
سیستم نام دامنه (DNS) دفترچه تلفن اینترنت است. هنگامی که کاربران نام های دامنه مانند “google.com” را در مرورگرهای وب وارد می کنند، DNS مسئول تعیین آدرس IP صحیح برای آن سایت ها است. سپس مرورگرها از آدرس ها برای تعامل با سرورهای اصلی یا سرورهای لبه CDN برای دسترسی به اطلاعات وب سایت استفاده می کنند. این کار توسط سرورهای DNS امکان‌پذیر می‌شود، که ماشین‌هایی هستند که در پاسخگویی به درخواست‌های DNS تخصص دارند.
هدف یک سرور DNS این است که آنچه کاربران در مرورگر خود قرار می دهند به چیزی تبدیل کند که رایانه بتواند آن را بفهمد و از آن برای یافتن یک وب سایت استفاده کند. به عبارت دیگر، وظیفه آن ترجمه یک نام دامنه مانند www.example.com به آدرس IP مانند 71.232.101.120 است.
به لطف سرورهای DNS، مردم دیگر نیازی به حفظ آدرس های IP پیچیده مانند 216.58.217.206، آدرس IP گوگل ندارند. آنها فقط باید www.google.com را به خاطر بسپارند.
این فرآیند ترجمه که به وضوح DNS معروف است، استفاده از بسیاری از اجزای سخت افزاری را ضروری می کند. سرور DNS اولیه حیاتی ترین است.
سرورهای DNS چگونه به پرس و جوهای DNS پاسخ می دهند؟
چهار سرور با هم کار می کنند تا یک آدرس IP را در یک پرس و جو استاندارد DNS بدون ذخیره کش ارسال کنند: حل کننده های بازگشتی، سرورهای نام ریشه، سرورهای نام TLD و سرورهای نام معتبر.
Recursor DNS (همچنین به عنوان حل‌کننده DNS شناخته می‌شود) سروری است که درخواست مشتری DNS را دریافت می‌کند و سپس با سایر سرورهای DNS برای یافتن آدرس IP مناسب ارتباط برقرار می‌کند. هنگامی که حل کننده درخواست مشتری را دریافت می کند، به عنوان یک کلاینت عمل می کند و با سه نوع دیگر از سرورهای DNS در جستجوی آدرس IP صحیح تماس می گیرد.
حل کننده با پرس و جو از سرور نام ریشه شروع می شود. سرور ریشه مرحله اولیه در تبدیل نام دامنه های قابل خواندن توسط انسان به آدرس های IP است (تحلیل). سپس سرور ریشه با ارائه آدرس سرور DNS سطح بالای دامنه (TLD) (مانند.com یا.net) که اطلاعات دامنه های خود را نگه می دارد، به حل کننده پاسخ می دهد.
سپس حل کننده از سرور TLD درخواست می کند. سرور TLD آدرس IP سرور نام معتبر دامنه را برمی گرداند. بازگشت‌کننده سپس با سرور نام معتبر تماس می‌گیرد و با آدرس IP سرور مبدا پاسخ می‌دهد.
در نهایت، حل کننده آدرس IP سرور مبدا را به مشتری برمی گرداند. با استفاده از این آدرس IP، مشتری ممکن است یک پرس و جو را مستقیماً به سرور مبدا ارسال کند و سرور مبدا با برگرداندن داده های وب سایت که مرورگر وب می تواند رمزگشایی و نمایش دهد، واکنش نشان می دهد.
کش کردن DNS دقیقاً چیست؟
حل‌کننده‌های بازگشتی می‌توانند درخواست‌های DNS را با استفاده از داده‌های کش علاوه بر رویه‌ای که در بالا توضیح داده شد، حل کنند. حل کننده آدرس IP صحیح یک وب سایت خاص را برای مدت زمان محدودی پس از دریافت آن در حافظه پنهان خود ذخیره می کند. اگر در این مدت کلاینت‌های دیگری درخواستی برای آن نام دامنه ارسال کنند، حل‌کننده می‌تواند از رویه جستجوی معمولی DNS صرفنظر کند و فقط با آدرس IP موجود در حافظه پنهان به مشتری پاسخ دهد.